Dat onze badkamer momenteel wordt verbouwd, en ik daar erg blij van word. Vooraf had iedereen mij gewaarschuwd over hoe vreselijk zoiets is; de chaos, de mensen over de vloer, zoveel stress. Maar dat ik het dus echt fantastisch vind: zij gaan iets moois voor ons maken, en wij hoeven niks te doen! Dat ik wel merk dat het onrustig is: op de een of andere manier doe ik een stuk minder op een dag qua werk, en ook mijn vrije tijd lijkt niet te bestaan terwijl ik ook niet kan zeggen wat ik dan precies doe als ze ‘s avonds weg zijn. Dat ik nu soms zelfs afspraken vergeet, en dat is echt niks voor mij. Dat we dus toch kunnen spreken van een stressvolle situatie, maar wel een fijne stressvolle situatie.

Dat het vandaag warm schijnt te worden maar ik het idee heb dat ik het altijd een niveautje kouder heb dan andere mensen. Als ik hen vanuit mijn raam buiten in rokjes zie lopen, kan ik een shirt aan. Vandaag doen zij korte mouwen, dus draag ik een dunne trui.

Dat ik zoveel zin heb in de verhuizing, maar mijn vriend alsnog nergens tijd voor heeft. Dat hij net begon op te noemen wie er allemaal ‘aan hem trekken’ op werk- en privégebied, en ik het toen ineens nogal zielig vond. Maar gisteravond was ik kwaad, en dat begrijp ik ook nog steeds.

Dat onze nieuwe kat zoveel lomper is dan de vorige twee die we hadden. Dat was zelfs al duidelijk toen ze nog verstopt zat in de krabpaal. Elke keer dat ze overeind kwam, stootte ze haar kop tegen het ‘plafond’. Ze zeggen dat koppen voor voetballers ongezond is, dus dit zal haar mentale capaciteiten niet ten goede komen. En dan zal ze de hoogte van het holletje steeds minder goed kunnen inschatten. Ze is ook gek op het natvoer dat ik haar geef, en nu denkt ze elke ochtend dat ik het bakje al bij me heb, dus dan gaat ze keihard mauwen en voor mijn voeten lopen. Maar ten eerste: ik ben nog helemaal niet beneden geweest. Ten tweede: Het bakje van gisteren staat gewoon leeg voor je neus, en er is geen tweede bakje. En ten derde: Ik heb helemaal geen bakje in mijn hand. Dus waar ze die hoop op baseert, is mij aan raadsel. Het koppen van de krabpaal begint zijn tol blijkbaar al te eisen.

Dat we op de bank zaten en ik iemand aan de overkant van de straat aanwees en iets zei over een nieuwe overbuurvrouw. Dat mijn vriend haar zag staan en vroeg: ‘Ah, gaan ze nu echt verhuizen?’ Dat ik toen zei: ‘Nee, dit is de nieuwe al.’ Maar dat ik daarna ook begon te twijfelen, de oude overbuurman heeft altijd van die nietszeggende vriendinnen. Dat het enige argument voor mijn theorie toen nog was dat ik haar directe buurman net ‘Ah, jij bent de nieuwe buurvrouw?’ had horen zeggen. Maar het zou natuurlijk ook kunnen dat hij hetzelfde probleem heeft als wij. Toch reageerde ze niet geschokt, ik ving niks op in de trant van: ‘Ik woon hier al elf jaar!’ Dat we er dus van uitgaan dat ze nieuw is en ons binnenkort maar even voor gaan stellen, met alle risico’s van dien.