Dat ik tegenwoordig van de legpuzzels ben, voor de coronahype begon ik daar al mee. Op zondag ben ik namelijk altijd erg moe van mijn optredens, en puzzelen kan ik dan precies aan qua inspanning. En het geeft toch wat meer voldoening dan de hele dag tv.

Dat mijn legpuzzel van 2000 stukjes gisteravond af was, en ik toen meteen aan een nieuwe van 1000 begon. Dat dat nu alleen als een soort kinderpuzzel voelt, met die grotere stukken en dat kleine totaaloppervlak. De kant had ik binnen een mum van tijd gelegd. Alsof hij precies tussen een echte puzzel en eentje van de snorkels in zit.

Dat ik gisteren weinig heb meegemaakt, ik was vooral bezig met mijn legpuzzel. Maar om nou op te schrijven dat ik toen de lucht af was aan de olifanten ben begonnen en dat dat eigenlijk best wel opschoot, dat gaat me te ver.

Dat ik wel steeds twijfel over hoe erg het is als er aan het eind stukjes blijken te missen (ik haal ze bij de Kringloop en soms missen er wel acht). Als het dan nutteloos voelt dat je hem hebt gemaakt, is een legpuzzel misschien sowieso al niet de juiste keuze: ook affe puzzels dragen weinig bij. Maar om nou te zeggen dat het totaal niet geeft, dat klopt ook weer niet. Er zal toch ergens een soort grens zijn. Als er maar drie stukjes in de doos zouden zitten, terwijl het een puzzel van 1000 is, dan heb je echt te weinig te doen en is de kans dat ze aan elkaar passen ook miniem.

Dat ik me nu steeds als ik de hond uitlaat extreem bewust ben van wat ik allemaal aanraak. Sowieso de riem, en ik moet de poep opruimen dus dan raak ik dat zakje ook aan. Mijn eigen zakje, maar toch. Dat ik voor de zekerheid probeer mijn gezicht een beetje onaangeroerd te laten tijdens zo’n rondje. Maar dat ik dat nog best lastig vind, ineens krijg ik dan overal jeuk.

Dat ik er nu ook achter kom dat ik normaal altijd mijn duim en wijsvinger natmaak om het poepzakje makkelijker open te krijgen. Dat wilde ik nu dus niet doen. Dat ik toen dacht: misschien kan ik in plaats daarvan op mijn vinger spugen, maar mag dát dan eigenlijk wel? Het voelt alsof dat coronagewijs toch niet erg slim is, terwijl: als ik corona in mijn mond heb, dan had ik het dus al. Maar dan heeft mijn hand het nu ook.

Dat ik in de trein terug zat vanuit Berlijn, en er toen werd omgeroepen dat we moesten oppassen voor zakkenrollers, vooral op zondagavond. Ze komen de trein in, rollen niet alleen zakken maar ook koffers uit de bagagerekken, en gaan vervolgens de trein weer uit, was het verhaal. Dat ik het nogal brutaal vond, zo’n hele koffer uit een rek halen. Ik zou dat nooit durven. Dat ik dat van die zondagavond ook niet zo goed begreep. Zouden er dan betere spullen in koffers zitten? Of moeten ze de rest van de week op andere treinen aanwezig zijn?

Dat we toen op een station stopten en ik twee jongens met enorme koffers door het gangpad zag lopen en heel even dacht: zouden dit wel hun eigen koffers zijn? Dat het anders wel heel stoer zou zijn, dat ze de lange route kiezen en het hele gangpad doorgaan, met het risico dat iemand zijn eigen koffer voorbij ziet komen rollen van dien. Dat dat natuurlijk ook juist een goede strategie kan zijn. Diegene zal waarschijnlijk denken: hij loopt er zo zelfverzekerd mee rond, hij zal wel net zo’n koffer hebben als ik.

Dat ik met de hond op de hei liep, en er toen een enorme berg verse paardenstront lag. Dat hij erop af liep en ik in paniek ‘nee, niet doen!’ riep, want ik was bang dat hij ervan zou gaan eten. Dat doet hij wel eens. Maar dat hij er toen eroverheen begon te plassen, blijkbaar was dat waar hij vandaag behoefte aan had.

Dat ik dat totaal niet herkende, de fascinatie voor paardenstront niet, maar vooral ook niet de twijfel. Er is geen enkel product waarbij ík denk: zal ik het opeten of eroverheen pissen?

Dat er bij mij in de buurt een bedrijf zit dat iets met klokken doet. Om dat te illustreren, staat er in de tuin een paal met daaraan een heel grote stationsklok. Die man heeft ook een stationsklok op het dak van zijn auto (ik ga ervan uit dat het een man is en dat hij hier ook regelmatig ruzie over heeft met zijn vrouw, die zo die auto eigenlijk niet in wil). Dat ik hem laatst weer zag rijden en het er zo armoeiig uit vond zien, het is ook helemaal geen mooie klok. Ineens besefte ik dat het ook een hoop extra benzine kost, zo’n ding op het dak, zou hij dat er eigenlijk wel uithalen? Die klok in de tuin lijkt me wat dat betreft lucratiever, of zou je daar ook voor moeten betalen? Het zal je sowieso het contact met je buren kosten.

Dat ik ’s ochtends vroeg een afspraak had bij een nieuwe psycholoog. Dat ik mijn wekker op zich op tijd had gezet, maar op mijn telefoon zag dat er een enorme file stond. Dat ik toen halsoverkop van huis vertrok om daar in te gaan staan (in de hoop dat dat toch juist zou helpen om op tijd te komen). Dat ik daardoor mijn thee niet eens op kon drinken. Ik trok ook mijn kapotte regenjas aan want die hing het meest vooraan, ik had de dag ervoor pas ontdekt dat hij stuk was en nog geen tijd gehad om daar iets mee te doen (repareren dan wel weggooien).

Dat ik van tevoren wel dacht: een psycholoog let vast op zulke dingen, een onverzorgd uiterlijk is een teken dat je jezelf verwaarloost en dan ben ik er volgens haar ernstig aan toe. En ik had ook mijn haren niet gewassen, juist door die vroegte dus wellicht zag ze ook nog vet haar. Nu krijg ik misschien onterecht een hele hoge dosering medicatie, dacht ik toen.

Maar het alternatief was te laat komen, en dan zou ze wellicht denken dat ik een chaotisch iemand ben en me helemaal het verkeerde middel voorschrijven. Dat ik toen toch maar voor verwaarlozing koos, omdat ik gokte dat de gevolgen daarvan minder drastisch zouden zijn.

Dat ik tijdens het hardlopen vaak een soort tikje hoor ergens binnen in mijn hoofd. Het klinkt een beetje als een elektrisch geluidje, alsof er echt iets los zit wat vast hoort. Zou dat dan een steekje zijn? Dat ik soms wel denk: wellicht verklaart dit tikje uiteindelijk, ooit, als ze alles weten, wel al mijn problemen. Dat het een kwestie was van één extra connectie en ik was gelukkig geweest.

Dat ik zag dat Katja Schuurman het merk ‘return to sender’ heeft opgezet, met kettingen en andere troep, maar wel fairtrade. Dat ik dat zo goed van haar vond en toen heel even dacht: het is eigenlijk ook logisch, want jouw kleine zusje komt ook altijd op voor dieren. Dat ik toen weer tegen mezelf moest zeggen: nee, Georgina Verbaan is haar zusje niet echt. Los van hun genen dragen ze alle twee iets bij.

Dat ik in een lunchtentje zat, wat ik al heel wat vond want er was verder niks te vieren. Toch zat ik er met thee, taart en een boek. Dat er toen twee meiden naast mij kwamen zitten die zoveel ruimte in durfden te nemen, dat ik ze zowel irritant als stoer vond. Ze durfden bijvoorbeeld heel lang te twijfelen over wat ze zouden nemen, terwijl de serveerster al bij hun tafeltje stond. Het duurde zo lang dat ík bijna wilde zeggen: misschien kun je beter zo even terugkomen. Ik begreep niet dat ze die optie zelf niet aanreikten. Verder durfden ze ook allerlei verdiepende vragen te stellen over het menu, ook over taartjes terwijl ze die sowieso niet gingen nemen, dat was ‘niet voor nu’, zeiden ze. Uiteindelijk bestelden ze na lang twijfelen een powersmoothie, daar wilden ze extra gember in. Maar toen ze hem eenmaal kregen was het wel weer wat veel gember.

Dat ik zou graag iets van hun zelfvertrouwen zou willen, maar niet alles.