Dat ik vannacht droomde dat ik stand-up comedyles gaf, en nét op het moment dat ik vertelde dat het voor je personage kan helpen als je iets opvallends hebt in je voorkomen, kwam Ruud Gullit binnenlopen. Dat ik dat meteen in mijn les wist te integreren door te zeggen: ‘Kijk, bij Ruud heeft die haarband hem heel herkenbaar gemaakt. Zonder haarband zou hij nooit zo snel bekend zijn geworden.’ Dat Ruud dat toen ook meteen beaamde. Dat ik er toen aan toevoegde: ‘Maar Ruud, inmiddels ben jij zo bekend, dat jij ook zonder haarband wel herkend zou worden, toch?’ Maar dat Ruud toen aangaf dat het nog steeds wel uitmaakt; met haarband spreken veel meer mensen hem aan.

Dat de kat afgelopen nacht ineens niet op mijn hoofd kwam slapen. In het begin van de nacht begreep ik dat nog, toen zat ze bij mijn vriend die op zolder zat te werken. Ik vond dat een verkeerde afweging van haar, maar à la. Later in de nacht, toen mijn vriend ook in bed lag en de kat nog steeds niet, maakte ik me echter ineens grote zorgen. Dat ik haar toen op zolder ben gaan ophalen. Dat ze toen zelf ook wel leek te denken: waar ben ik nou helemaal mee bezig?, en zich snel weer op mijn hoofd nestelde.

Dat er zoveel paddenstoelen zijn in het bos. Je hebt grote knoeperds, vaak een beetje viezig want al half vergaan. En je hebt de wat chiquere, sierlijk langs de randen van een boom gedrapeerd. Maar dat ik deze herfst ook overal sprieterige groepjes op zag duiken. Mooie, lichte, slanke paddenstoeltjes die een beetje verspreid tussen het gras staan, maar toch overduidelijk bij elkaar horen. Dat ik haast zou willen spreken van een paddenstoelenfeest.

Dat mijn e-reader bij het laden zulke fijne dingen laat zien. Eigenlijk zijn het gewoon blokjes die oplopen, niks bijzonders, zou je zeggen. Maar het mooie aan de blokjes is dat het ronde vierkantjes zijn.

Dat ik bij de buren was voor instructies met betrekking tot het verzorgen van hun kat in de vakantie. Dat de betreffende kat niet thuis was, maar dat niet uitmaakte want katten zijn heel vaak niet thuis en dan kun je evengoed voor ze zorgen. Dat ik daarna weer naar huis wilde lopen – ik zou later wel zien welke kat het betrof – maar we hem toen ineens op het pad tegenkwamen. Dat hij zich bij het tuinhekje op de grond liet zakken, op zijn buik, midden op het pad, op een manier die ik mijn katten nog nooit had zien doen. Hij ging wel liggen maar niet rollen zoals de mijne, ik had geen idee waar dit voor diende. Dat ik toen bijna dacht: jij bent geen kat. Maar het was er wel een.