Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat ik helemaal naar was op de dag na de uitslag van de verkiezingen. Dat ik het echt in mijn lijf kon voelen, zóveel onmacht. En ook verdriet, en boosheid. Het gevoel weg te willen uit dit land, maar nergens heen te kunnen omdat domme mensen nou eenmaal overal zijn.
Dat mijn vriend toen zei: ‘Maar deze mensen wáren er altijd al hoor. Er is in die zin gisteravond niks ergs gebeurd.’ Dat ik ineens besefte dat dat klopte; we hebben ze alleen weer even opgeteld.
Dat we net een nieuw matras hebben maar ik nu toch weer elke nacht rugpijn heb. Dat ik nu weer een nieuw matras wil kopen, maar me daar ook een beetje voor schaam, want dat is natuurlijk decadent. Maar dat ik het gelukkig nog niet aan heel veel mensen heb verteld, van dat oude nieuwe matras.
Dat ik droomde dat ik op een heel mooi eiland zat, iets tropisch-achtigs. Dat we op een gegeven moment ontdekten dat we daar wel binnen afzienbare tijd weg moesten, want het zeewater zou gaan stijgen. Dat er toen ineens paniek was, want niemand wist precies hoe hard dit zou gaan. Er waren mensen bij die dachten dat het een kwestie van jaren was, maar ook mensen die acuut begonnen te rennen omdat het anders wel eens te laat zou kunnen zijn. Dat ik toen ineens besefte dat het dringen zou worden om een plekje in het vliegtuig te bemachtigen.
Dat ik daarna wakker werd en trots op mezelf was, omdat ik eindelijk een keer een geëngageerde droom had gehad.