Dat we op de bank zaten en ik iemand aan de overkant van de straat aanwees en iets zei over een nieuwe overbuurvrouw. Dat mijn vriend haar zag staan en vroeg: ‘Ah, gaan ze nu echt verhuizen?’ Dat ik toen zei: ‘Nee, dit is de nieuwe al.’ Maar dat ik daarna ook begon te twijfelen, de oude overbuurman heeft altijd van die nietszeggende vriendinnen. Dat het enige argument voor mijn theorie toen nog was dat ik haar directe buurman net ‘Ah, jij bent de nieuwe buurvrouw?’ had horen zeggen. Maar het zou natuurlijk ook kunnen dat hij hetzelfde probleem heeft als wij. Toch reageerde ze niet geschokt, ik ving niks op in de trant van: ‘Ik woon hier al elf jaar!’ Dat we er dus van uitgaan dat ze nieuw is en ons binnenkort maar even voor gaan stellen, met alle risico’s van dien.
top of page
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat ik op het journaal zag dat er een raket werd gelanceerd vanaf een vliegtuig, in plaats van vanaf de grond. Dat ik toen dacht: hoe is dat voor de mensen in dat vliegtuig, zouden die daar veel van merken? En zou dat hun vlucht ook niet enorm vertragen? Totdat ik besefte dat er waarschijnlijk helemaal geen passagiers in zaten, het lanceren van de raket was natuurlijk al reden genoeg om op te stijgen.