Dat ik steeds moe ben overdag, maar de huisarts daar net als mijn vriend niet erg van onder de indruk was. Dat ik haar manier van het wegwuiven van dit probleem toch een stuk geruststellender vond dan die van mijn vriend.
top of page
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat het gokken blijft met de dieren wat waardoor komt. Zo dachten we een hond te hebben die niet met katten overweg kan, maar nu één kat dood is, gaat het met die andere prima. Het lag dus aan de kat. Dat we het op die manier altijd mis hebben. We dachten ook ooit van een wat afstandelijke kat dat ze wel moedergevoelens zou ontwikkelen als we er een kitten bij namen. Niets was minder waar, de kitten werd structureel weggemept en de kat sliep uit protest buiten. En als we fijne ligplekjes voor ze proberen te maken, willen ze toch altijd ergens anders, op een plek die wij niet eens ‘ligplek’ zouden noemen. Maar zodra ze er liggen, ziet het er heel vanzelfsprekend uit. Er zit dus wel degelijk een logica in, maar die valt van tevoren niet te ontdekken.
Dat ik me soms bijna afvraag waarom we überhaupt nog proberen wat dan ook voor ze in te schatten. We kunnen het beter afwachten.
Dat we misschien gaan verhuizen en ik daar nu elke nacht wakker van lig. Dat ik niet weet of dat een teken is, want het is een mix van angst en enthousiasme. Als het echt je droomhuis is, zou je dan niet alleen maar liefde moeten voelen?
bottom of page