Dat ik mijn blog weer wil oppakken, maar toch een beetje ontmoedigd ben geraakt doordat mijn boek, op basis van die blogs, zo slecht verkocht heeft. ‘Heeft’ is eigenlijk raar, alsof het boek zelf aan de slag had gemoeten. Misschien is het daar misgegaan; niet het boek, maar wij hadden het moeten doen.
top of page
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat ik me gisteravond ineens zo alleen voelde. Ik wás ook wel alleen, maar dat was ik overdag ook geweest, en toen was dat nog geen enkel probleem. Dat ik dat niet begreep en er daarom over na bleef denken. Dat ik toen bedacht dat het misschien aan het donker lag; wanneer het licht is voelt het alsof ik allemaal mogelijkheden heb, maar die lijken te verdwijnen zodra de zon onder is.
Dat dat toch vreemd is, want alleen zijn in een wereld vol zichtbare ruimte zou juist extra alleen moeten voelen. In het donker zou ik nog kunnen denken: de mensen zijn er wel, maar ietsje verderop.
Dat we gisteravond een spelletje deden maar ik echt kansloos was. Dat ik probeerde daar niet chagrijnig van te worden door uit te zoomen en van het grotere concept ‘een spelletje doen’ te genieten. Dat dat redelijk lukte, maar ik toch blij was toen al dat verliezen weer achter de rug was.
bottom of page