Dat ik de keukenvloer in de beits ging zetten en dat dat zonder hulp van mijn vriend was gelukt. Bij beitsen voelt het ‘zetten’ zo natuurlijk, je beitst geen dingen, nee, je zet ze in de beits. Dat doe ik bij verf nooit, alleen bij grondverf zet je dingen erin, daarna verf je ze. Of je lakt ze af, dat klinkt ook meteen een stuk professioneler.
Maar ik zette de vloer er dus in en dat ging zo goed dit keer. Vroeger werd ik altijd moedeloos van klusjes in huis, dan vond ik dat mijn vriend moest helpen omdat ik het zelf allemaal niet kon en uiteindelijk zat er sowieso een moment van crisis in, waarop ik naar boven stormde omdat ik het allemaal niet meer wist en dat wilde tonen. Later haatte ik mezelf dan om dit gedrag. Nu was dat dus niet nodig, ik beitste gewoon een vloer. Daarna plofte ik op de bank en was er een programma op tv over stellen die in een soort relatietherapie gingen door met elkaars partner te ruilen. Toen bleek dat ook nog een hele serie te zijn, we kunnen deze mensen wekenlang gaan volgen. Dat het voelde alsof ik beloond werd voor mijn gebeits.
Dat het wel meubelbeits blijkt te zijn, en het er volgens mijn vriend daarom niet lang op zal blijven zitten.