Dat ik oneindig veel bewondering heb voor de mensen die in praatprogramma’s dingen durven zeggen over Rusland en de Oekraïne. Al zou ik gepromoveerd zijn op Russisch-Oekraïense conflicten in de 21ste eeuw, dan nog zou ik mijn vingers er niet aan branden. Rusland is enorm, het ligt zo ver weg, en Poetin is zo raar, dus hoezo zouden wij ook maar enigszins in zijn hoofd kunnen kijken? En geschiedenis is lang, tijd is veel, mensen zijn veel, dingen zijn erg, dus wanneer komt dan dat moment dat je denkt: volgens mij ben ik de aangewezen persoon om hier iets over te zeggen? Hoe weet je dat je niks over het hoofd ziet, geen land dat daar ook nog ergens ligt, geen aspect vooral ook?
Nu ik het allemaal zo opschrijf wordt mijn bewondering ook minder, ik zou bijna zeggen: doe het gewoon niet.