Dat de man van de Kringloop, die niet helemaal goed was maar hier wel spullen op kwam halen, mij allemaal hele directe vragen stelde. Of ik niet moest werken, wat ik voor werk deed, of ik daarvoor betaald krijg en waarom de muren van de slaapkamer zo donker zijn. Dat ik het wel wat minder vond dat hij totaal niet oplette toen hij mijn ladekastje naar beneden bracht, ik was bang dat hij alles zou beschadigen. Maar het was ook duidelijk dat ik dat niet kon voorkomen, die man kon zo te zien echt niet anders en zelf kon ik het kastje niet tillen. Ik begreep toen wel ineens de beweging dat je met je handen je hoofd vast wil pakken, om toch maar íets te doen.
Het kastje bonkte inderdaad van de trap af, hij liet hem op alle treden vallen, blijkbaar zag hij dat als handige rustmomentjes. Dat ik toch opknapte van zijn gezelschap.