Doorpakken

Dat ik wat spulletjes aan het kopen was bij de Kringloop en toen bij de kassa iemand anders het spel ‘Stapelwoord’ zag afrekenen. Dat ik dat spel wel ken; mijn vriend en ik troffen het ooit aan in een vakantiehuisje en hebben het toen een paar keer gespeeld. Het is een soort Scrabble maar dan mag je ook letters over elkaar heen leggen. Maar dat het toen de Duitse versie bleek te zijn, dus de telling van de letters was anders. Voor heel makkelijke woorden kreeg je heel veel punten.

Dat ik het wel leuk vond dat iemand dit spel nu bij de Kringloop kocht, en ik hem een goed gevoel wilde geven over zijn aankoop door te zeggen: ‘Dat is echt een leuk spel!’ Dat die man vervolgens een beetje verbaasd opkeek en zei dat hij het voor zijn zoontje kocht. Dat ik me toen ineens zo schaamde, voor het feit dat ik zomaar was begonnen met praten en ook zo enthousiast had gedaan over een spel wat in zijn ogen meer voor kinderen was. Maar dat ik toen blijkbaar als oplossing dacht: nu moet ik doorpakken. Dat ik toen zei: ‘Ja, ik ben daar echt helemaal aan verslaafd geweest’.

Dat dat echt niet waar is, en ik me alleen maar meer ging schamen, en later niet meer begreep hoe ik had kúnnen denken dat de oplossing in die richting zou liggen.