Dat ik vanaf mijn vijftiende al zeker wist dat ik mijn droombaan zou gaan vinden, en dat werk hét zou zijn in mijn leven, en zeker niet een kind. Dat iedereen om mij heen dat naïef leek te vinden, zowel die verwachting van dat werk, als dat idee over dat kind. Dat ik vervolgens allerlei banen geprobeerd en overwogen heb, maar het was het steeds net niet. Dat ik toen ook wel begon te twijfelen over dat hele droombaan-idee: had ik niet gewoon te hoge eisen?
Maar dat ik ‘m nu toch echt heb. Zelfs tijdens corona was dit ‘m.