Een echt matras

Dat een matras kopen samen een leuk uitje is. In een winkel op een bed liggen is een unieke ervaring. Eigenlijk wilde ik mijn schoenen uitdoen, omdat ik dat ook zelden doe in winkels en dat het geheel dus nog specialer zou maken, maar helaas hadden ze een soort beschermende rubberen lapjes waardoor dat niet hoefde. Extra jammer was dat je daardoor vervolgens de hele tijd op moest letten of je wel goed op de lapjes bleef met je schoenen. En dat de verkopers ons allebei aankeken werkte ook niet bevorderlijk voor het ontspannen gevoel.

Het is leuk om samen iets groots te kopen voor de komende 10 jaar (waarschijnlijk 20 bij ons, wij verschonen ons bed ook veel minder vaak dan andere mensen beweren over hun eigen bed – en aan de term ‘beweren’ kun je aflezen dat ik hoop dat andere mensen hierover bluffen zodat wij niet echt veel smeriger zijn dan zij, hooguit eerlijker). Ik vind het wel zorgelijk dat we ineens een echt matras wilden, een dure. ‘Want een goede nachtrust is toch wel erg belangrijk’, hoorde ik mezelf zeggen. Vijf jaar geleden lachte ik mensen uit die zulke dingen beweerden, zoals ik mensen met een droger of een carport stiekem nog steeds een beetje uitlach (niet hardop, daarvoor ken ik er te veel). Straks worden wij per ongeluk ook heel saai en burgerlijk, of misschien zijn we dat al.

Het is net als met dement worden: het is alleen de overgang die confronterend is. Over vijf jaar ben ik waarschijnlijk enorm in mijn nopjes met mijn nieuwe droger en zeg ik dingen als ‘Het is zo makkelijk! En je hoeft ook niet meer te strijken.’ Ook al strijk ik nu ook al nooit. En dan haal ik het kreukloze hoeslaken uit de droger en doe ik hem direct over het dan alweer half-oude matras. Elke week, want daarin verander ik hopelijk ook.