Dat mijn vriend en ik wel eens Qwixx spelen, dat is een spelletje dat niet al te lang duurt dus het past makkelijk in je dag. Maar dat we daar de laatste tijd toch niet aan toekwamen, wat op zich geen ramp was, ware het niet dat we de achterkant van de blaadjes van dat spel in de keuken gebruiken als boodschappenbriefjes. (In de woonkamer liggen wel ‘echte’ memoblaadjes, maar dan moet je dus helemaal naar de woonkamer.)
Dat mijn vriend toen aan mij liet zien dat hij nu de ongebruikte blaadjes van Qwixx gebruikte als memoblaadjes, alleen de achterkant dus. Dat ik echt even moest slikken toen ik dat ontdekte, het zou niet eens in mij opkomen. Het voelde helemaal mis, en ook respectloos naar de makers van Qwixx toe. Dat hij dat allemaal erg grappig vond, maar ik dus niet.
Dat we toen een weekendje weg gingen en ik de hele tijd voorstelde om Qwixx te doen. We moesten immers bij-Qwixxen. Dat ik later pas besefte dat het ook andersom had gekund: we hadden de boodschappenbriefjes natuurlijk ook kunnen terug-Qwixxen.