Hoe hij glunderend met míjn nieuwe laptop onder zijn arm naar huis loopt, ik ernaast. Hoe hij eerder in de Media Markt al blij werd van het idee dat ik een nieuwe laptop ging kopen. Hoe hij aandachtig naar de verkoper luisterde die de verschillen tussen alle processoren uitlegde. Intel nog wat. Hoe ik vooral bezig was om het gapen te onderdrukken. Hoe de verkoper nog probeerde om het in vrouwentaal uit te leggen: ‘Je zou kunnen zeggen dat deze processor een 2 is, en die andere een 6.’
We kochten de 6, of eigenlijk kocht ik hem. Nu is mijn vriend blij, plaatsvervangend blij. Hij gaat hem niet inpikken, hij heeft zelf een veel betere. Maar hij is blij omdat hij zelf zo blij zou zijn als hij eindelijk van die oude van mij af zou zijn die de 0 volgens de verkoper van de Media Markt niet eens zou halen.
Ik probeer me voor te stellen dat ik na al die jaren niet meer op mijn oude laptop werk. Het kost me moeite om het niet moeilijk te vinden. Ik besef hoe wijvig dat is, om aan een laptop gehecht te raken in plaats van te focussen op het gebruiksgemak. Ik ben ook bang voor mijn bestanden, dat ze tijdens de reis van de ene naar de andere laptop kwijtraken zoals bagage op het vliegveld. Spullen die ‘toch niet echt weg kunnen zijn’ maar dat soms toch ineens zijn. Ik voel me ook gehandicapt als de indeling op mijn bureaublad verandert, maar weet dat het onzinnig en overdreven is om die op mijn nieuwe computer hetzelfde te maken.
Als we kleren voor hem kopen, zijn de rollen omgekeerd: dan ben ik plaatsvervangend blij. Blij dat hij nu eindelijk een shirt met een v-hals heeft, niet omdat ik dat zo sexy vind maar omdat ik daar als man met zijn lichaam zo content mee zou zijn. Maar dat zou ik niet echt als ik hem was, hem maakt het niet uit. Het is eigenlijk een vorm van desinteresse, van je niet kunnen voorstellen dat de ander écht anders is. Hoe dat aan de ene kant liefde is en aan de andere kant juist niet.
We zorgen voor elkaars spullen, voor de spullen die we zelf als we de ander waren maar daarbij ook een wezenlijk deel van onze eigen voorkeuren mee zouden nemen heel waardevol zouden vinden. Ik let op de tas met kleren in de trein, zorg dat we hem niet vergeten. Zoals hij mijn nieuwe laptop nooit zou vergeten, terwijl hij bijna al het andere wel soms vergeet. Om onze eigen spullen maken we ons allebei niet zo druk, omdat we denken: wie neemt er nou een laptop/nieuwe kleren mee?
Hoe hij op mijn laptop past zoals ik zou hopen dat hij op ons hypothetische kind zou passen. Hoe ik nu al zeker weet dat die apparaten beter bij hem passen dan het vaderschap.
Hoe hij in zijn v-hals shirt mijn laptop installeert, ik heel geduldig wacht tot hij daarmee klaar is en eigenlijk hoop dat het nog een paar dagen duurt. Dat het niet lukt, dat er complicaties zijn en dat er gebeld moet worden en dat dat pas maandag kan. Dat ik dan tot die tijd Toshiba de 0 nog maar even moet gebruiken, het is niet anders. Toshiba heeft mij jaren trouwe dienst bewezen, Acer ken ik nog niet.
Comments