Mijn accountant en ik worden er allebei blij van als dingen kloppen. Dat schept een band, ook al doen we heel verschillend werk. Hij zit elke dag in een glazen unit op een industrieterrein in Amersfoort, ik werk thuis. En hij heeft natuurlijk een auto. Hij lijkt elke keer weer verbaasd te zijn dat ik ook echt aankom, met de trein.
Mijn accountant lijkt niets anders te willen dan accountant zijn. Hij is ook gelovig, misschien helpt dat. Dit hoeft het leven niet te zijn, hij krijgt meerdere kansen. Of dat denkt hij in elk geval. Bij mij moet het nu gebeuren. Een hostie troost mij niet, hoogstens als ik een heel klein beetje honger heb, niet echt honger maar meer trek, niet in iets zoets, niet in iets hartigs, maar in iets neutraals. Ik heb ze al jaren niet meer gegeten. Zou je ze ook zelf kunnen kopen? Dan zou ik het pak waarschijnlijk in één keer leegeten (zitten ze in een pak?). Niet omdat dat zo lekker is, maar om iets te doen te hebben tijdens mijn onduidelijke werk. Werk waarin nooit iets klopt, of je in elk geval nooit weet of iets klopt.
Mijn accountant krijgt betaald om door te werken tot dingen kloppen. Daarom is hij heel vaak blij. De dag in het jaar waarop hij de boekhouding van mijn onduidelijke bedrijf kloppend maakt, is voor ons allebei een goede dag.
Comments