Dat ik me tijdens het schrijven nooit eerder zo on-eenzaam heb gevoeld als nu. Normaal voelt het alsof ik mezelf straf. Iedereen zit dan op zijn sociale werk, en ik zit hier in mijn zelfopgelegde schrijfisolement. Maar nu iedereen thuiszit, is dat een wereld van verschil.
Blijkbaar is het niet het alleen schrijven dat me normaal zo zwaar valt, maar het feit dat de rest van de wereld het ondertussen wel naar zijn zin heeft.