Dat we gingen eten in een pop-up sushirestaurant in Amsterdam. Ik wist dat het pop-up was, dus het slordige plafond en de onprettige stoelen vergaf ik ze eigenlijk meteen. Maar wat me niet beviel was dat de serveerster zich bij binnenkomst aan ons voorstelde. Dat verstierde meteen de hele ontspannen setting, want blijkbaar moesten we ook iets met háár. Vervolgens duurde het ellenlang tussen de sushirondes door, maar daar kon ik nu natuurlijk niks meer van zeggen, we waren immers al kennissen. Dus was het wachten, wachten en nog eens wachten, op die stoelen onder dat plafond.
top of page
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
bottom of page