Dat ik als ik in Frankrijk ben altijd zo graag Frans wil praten. Dat ik op een gegeven moment in een kledingwinkel was en de verkoper vroeg of ik Frans sprak. Dat ik toen ‘un peu’ zei. Dat hij daarna niet op Engels overging maar aan mij vroeg wat ik liever wilde, Frans of Engels praten. Dat ik toen natuurlijk ‘le Français’ koos. Dat hij daarna heel veel ging praten en ik daar af en toe wat woorden van verstond. Dat ik het hele verschijnsel van een man met zoveel tekst sowieso al fascinerend vond. Ik had hem wel mee naar huis willen nemen, hij was beter dan de radio.
top of page
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
bottom of page