Dat ik me overdag niet echt naar voelde door het hele coronagebeuren, maar ’s nachts wel steeds nachtmerries had. Over andere dingen, maar toch. Onbewust grijpt het me wel aan, concludeerde ik toen. Zo empathisch ben ik. Totdat ik aan een ander boek begon, waarin de hoofdpersoon zichzelf niet te gronde richt, en mijn nachtmerries als sneeuw voor de zon verdwenen. Het kwam dus door wat ik eerder elke avond las in plaats van door de beelden op het journaal. Blijkbaar leef ik meer mee met fictieve hoofdpersonen dan met de realiteit.
top of page
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
bottom of page