Dat het mij nooit goed lukt om de tuin te sproeien. Ik bedoel, ik krijg die tuin heus wel nat, daar zorgt de tuinslang voor, maar het lukt me dan niet om tegelijkertijd te zorgen dat ik geen andere objecten raak, onder wie mezelf. Ik focus zo op de planten dat ik de rest vergeet. Ik heb dan bijvoorbeeld ook niet door dat ik de planten die ik net nog water heb gegeven vervolgens vermoord door er met de slang doorheen te slepen. Het is me gewoon te veel, om die hele slang plus de omgeving in de gaten te houden, dus hou ik het bij het uiteinde.
En als ik dan uiteindelijk klaar ben, moet ik constateren dat mijn broek nat is, de buitenkussens doorweekt, er zand op mijn knieën zit en de kat op de vlucht is geslagen. Toch ben ik dan behoorlijk voldaan – want wat zorg ik toch goed voor de planten.