Dat ik me gisteravond ineens zo alleen voelde. Ik wás ook wel alleen, maar dat was ik overdag ook geweest, en toen was dat nog geen enkel probleem. Dat ik dat niet begreep en er daarom over na bleef denken. Dat ik toen bedacht dat het misschien aan het donker lag; wanneer het licht is voelt het alsof ik allemaal mogelijkheden heb, maar die lijken te verdwijnen zodra de zon onder is.
Dat dat toch vreemd is, want alleen zijn in een wereld vol zichtbare ruimte zou juist extra alleen moeten voelen. In het donker zou ik nog kunnen denken: de mensen zijn er wel, maar ietsje verderop.