Als de bel gaat, zet ik altijd snel mijn bril af. De postbode mag hem niet zien, dat vind ik niet mooi. Zeker niet mijn ‘thuisbril’: de suffe rode metalen met neussteuntjes, die nou eenmaal lekkerder zit dan die andere hippere die zwaar is en waarbij het voelt alsof ik mijn hoofd de hele dag zo breed mogelijk moet maken om ervoor te zorgen dat hij blijft zitten. Daar krijg ik een soort hoofd-spierpijn van.
Mijn moeder gaat ook nooit naar buiten of op de foto met bril op. Ik wil niet zo worden, ik wil me graag vrij voelen van schaamte. De laatste tijd probeer ik aardiger voor mezelf te zijn. Maar is het nou aardiger voor mezelf om mijn bril op te houden terwijl ik me eigenlijk schaam, of is het aardiger om aan de schaamte toe te geven en in sommige opzichten net zoals mijn moeder te mogen worden?