top of page

Hoge verwachtingen

Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.

Uitstelgedrag

Ik wil gaan schrijven maar de lader van mijn laptop ligt nog beneden. Nu heb ik een vrij nieuwe laptop, die best een tijdje zonder stroom kan. Mag ik de lader nu eerst op gaan halen of niet? Wanneer zeg je: niet doen, aan het werk! En wanneer mag je even lummelen, zeg je dat het erbij hoort en haal je het liefst nog een onderzoek aan waaruit blijkt dat lummelen creatief maakt?

Als ik beneden kom (want lummelen maakt creatief, schijnt) kijkt de hond alsof hij hoognodig wil spelen. Dat is niet waar, hij ligt bijna te slapen. Toch gooi ik zijn knuffel weg. Met lichte tegenzin sjokt hij erachteraan, alsof ook hij beseft dat we op dit moment meer mijn behoeften aan het vervullen zijn dan de zijne.

Mijn gescheurde nagel afknippen mag ook eerst, die irriteert me. Daar zou iedereen last van hebben.

Zodra ik weer achter mijn laptop zit en de lader heb aangesloten check ik mijn drie mailboxen en log ik nog even in op Facebook. Een tijdje geleden heb ik besloten om mezelf bij Facebook steeds uit te loggen, zodat de drempel om erop te kijken hoger wordt en ik me in de tussentijd misschien bedenk, maar in de praktijk pakt het zo uit dat ik het alleen maar prettig vind dat ik nu steeds een extra handeling moet doen. Het liefst zou ik mijn wachtwoord elke keer vergeten, zodat ik het via mijn mail moet resetten, maar dat lukt niet. Daarvoor gebruik ik het te vaak.

Voordat ik echt begin, googel ik nog even op ‘ik twijfel of ik een kind wil’. Dat is ook belangrijk. En misschien heeft dat wel meer haast dan wat ik schrijf.

Comments


bottom of page