Dat ik inmiddels een keer of drie per dag over onze oude kat struikel omdat haar reflexen achteruitgaan. Ik probeer er echt wel op te letten en accepteer op zich het beleid dat ze gewoon voorrang néémt nu ze oud wordt, maar soms heb ik een wasmand in mijn handen of is het midden in de nacht en dan schop ik haar per ongeluk toch. Zij reageert dan minstens zo geïrriteerd als ik.
Dat doet me ook denken aan de laatste jaren dat mijn opa leefde. Hij mocht toen van het CBR nog autorijden, maar overzag het allemaal totaal niet meer. Als wij dan bang naast hem zaten en hij midden op een kruispunt stond na te denken, zei hij altijd: Ze wachten maar even.