Dat iedereen het steeds maar heeft over al die saamhorigheid die er door de hele situatie schijnt te zijn ontstaan. Dat ik daar zelf niet zo goed in mee kan, op de een of andere manier zie ik niet in wat een liedje op de radio of een plaatje van bloesem op Facebook helpt als je ligt te sterven op de intensive care zonder bezoek. Dan walk je wat mij betreft toch behoorlijk alone.
Dat ik zelf ook juist vooral de verwijdering voel: hoewel ik daar eerder ook al niet zo van was, wil ik de mensen nu écht even niet in mijn buurt. Mijn afhankelijkheid daarin zit me ook dwars: als zij besluiten me toch aan te raken, ben ik weerloos.
Comments