Pakbon

Dat onze badkamer momenteel wordt verbouwd. Dat ik toen wel even zelf de pakbon ging afvinken, om te kijken of alle spullen die we besteld hadden ook daadwerkelijk waren geleverd. Dat ik voorover stond om in allerlei onmogelijke hoeken de artikelnummers op de dozen af te kunnen lezen. Dat het er allemaal was, dus ik vrij content weer overeind kwam. Maar dat het toen ineens in mijn rug schoot. Dat ik meteen wist dat het echt mis was; rechtop staan ging eigenlijk niet, en zoiets duurt vaak wel een week.

Dat ik daarna ook nog eens niet aan de klussers durfde te laten merken dat ik last van mijn rug had; zij stonden immers te slopen en te sjouwen, dus wie was ik dan om het in mijn rug te hebben?

Warm water

Dat ik thee bestelde bij een kiosk, en toen een enorme vaas kreeg. Een wegwerpvaas, dat wel. Dat dat niet handig was, want ik moest lang reizen en wilde liever niet naar de wc in de trein. Dat ik het wel begreep: ze voelen zich natuurlijk schuldig om 3 euro te vragen voor een beetje warm water, en om daarvoor te compenseren geven ze je gewoon heel veel warm water.

Bewondering

Dat ik oneindig veel bewondering heb voor de mensen die in praatprogramma’s dingen durven zeggen over Rusland en de Oekraïne. Al zou ik gepromoveerd zijn op Russisch-Oekraïense conflicten in de 21ste eeuw, dan nog zou ik mijn vingers er niet aan branden. Rusland is enorm, het ligt zo ver weg, en Poetin is zo raar, dus hoezo zouden wij ook maar enigszins in zijn hoofd kunnen kijken? En geschiedenis is lang, tijd is veel, mensen zijn veel, dingen zijn erg, dus wanneer komt dan dat moment dat je denkt: volgens mij ben ik de aangewezen persoon om hier iets over te zeggen? Hoe weet je dat je niks over het hoofd ziet, geen land dat daar ook nog ergens ligt, geen aspect vooral ook?

Nu ik het allemaal zo opschrijf wordt mijn bewondering ook minder, ik zou bijna zeggen: doe het gewoon niet.