Haarlem

Dat ik vannacht droomde dat het oorlog was in Haarlem. Ik moest daar weg, en moest ook allemaal katten mee zien te nemen naar een veilige plek. Maar ze hadden geen bandjes om, er waren geen reismandjes en ze lieten zich ook niet oppakken. Dus er was weer eens dat gevoel dat ik wel verantwoordelijk ben maar het niet tot een goed einde kan brengen, een gevoel dat ik in het echt eigenlijk ook altijd bij mijn katten heb. Je hebt te weinig invloed om te voorkomen dat ze doodgaan, maar je bent wel de aangewezen persoon die dat zou moeten doen. En dus ga ik tekortschietend verder, zowel in het echt als in mijn droom. En toch wil ik nooit meer zonder katten, zelfs als ze naar Haarlem gaan zal ik mijn best voor ze doen.

Bewijs

Dat ik nog steeds half ziek ben door de naweeën van corona. Inmiddels mag ik alles weer, maar ik heb nog nauwelijks energie. Dat ik nu al dagen heel weinig doe, ik luister voor de verandering een keertje naar mijn lichaam. Maar dat ik dan wel elke volgende ochtend, na weer een oersaaie dag en een flinke nacht slaap, verwacht daarvoor beloond te worden doordat ik me beter voel. Maar dat dat vooralsnog totaal niet het geval is. Dat dit toch echt hét bewijs is dat er geen god bestaat, het zoveelste.

Falen

Dat we toen het winter werd vergeten zijn de parasol binnen te zetten. Dat hij er nu dus nog steeds staat, in onze tuin in de wind, met steeds meer groene aanslag op zijn topje. Dat het voelt alsof het nu geen zin meer heeft om hem alsnog naar binnen te halen. Alsof je dan nóg meer faalt, zo aan het eind van de winter. Terwijl: feitelijk gezien faal je dan toch echt minder, want je doet het minder maanden verkeerd.