Je

Dat ik in het ziekenhuis steeds moest lachen toen het over het syndroom dat in onze familie voor blijkt te komen ging. Ik vond het hele gebeuren lachwekkend, om daar met z’n allen te zitten praten over een mogelijk hele erge ziekte zonder dat het echt over mij leek te gaan. Ik gaf ook aan het zonde van hun tijd te vinden om hier wederom over te praten, omdat ik nog steeds niet heb besloten of ik mezelf wil laten testen. Daar moesten we alle drie om lachen.

We gingen ook proberen ‘je’ te zeggen in plaats van ‘u’, dat ging mij vrij goed af maar de genetisch arts minder. Ze zat maar te haperen met ‘u’s die ze dan last-minute in ‘je’ veranderde, daarna had ze weer een fase waarin het ‘u’ vóór en ‘u’ na was. Later was ze scherper, en werd ik weer een ‘je’.