Volgens mij zijn we allemaal enigszins geobsedeerd door ons eigen uiterlijk. Als ons haar niet geknipt is zoals we dat in ons hoofd hadden vinden we dat vreselijk, of we vinden dat we zonder mascara de deur niet uit kunnen, of dat bepaalde kledingstukken of kleuren ons absoluut niet staan. Wat me altijd opvalt bij anderen als ze zoiets zeggen, is dat ik het verschil nooit zo groot vind. Mijn vriendinnen zien er altijd ongeveer hetzelfde uit, ook als ze een ander kapsel hebben of met een rokje aan. Blijkbaar spelen ons hoofd en de onveranderlijke onderdelen van ons lichaam nogal een dominante rol in het geheel.
Dat betekent dat dat bij mij waarschijnlijk ook zo is: ik kan eyeliner op doen, mijn best doen op mijn kleding en zelfs hakken aandoen, maar het blijft ongeveer op hetzelfde neerkomen. Het is dweilen met de kraan open: aan dit hoofd en lichaam zit ik vast.
Hoe dat tegelijkertijd een teleurstelling én een bevrijding is. Er is dus niet zo veel reden om te dweilen, ik kan mijn tijd gewoon in leuke dingen steken. Deze gedachte praat het goed dat ik vandaag weer geen make-up op doe, mijn fijnste trui aantrek en die lekkere gympen. Janneke ben ik toch wel.