Dat er ‘liefs’ stond onder een mailtje van mijn impresariaat. Dat ik dat altijd lastig vind. Omdat ik niet demonstratief afstandelijk wil doen, maar ‘liefs’ niet bij mij past. Ik strooi daar niet mee, zeker niet bij mensen die ik maar een paar keer per jaar zie en dat de gesprekken dan ook nog over geld gaan. Dus kies ik meestal voor ‘groetjes’, omdat dat iets vriendelijker klinkt dan ‘groet’ of ‘met vriendelijke groet’. (Mijn vriend sluit zijn mails naar mij nog steeds af met ‘groeten’, en daar schrik ik toch elke keer weer van. Ik weet dat het niks betekent, maar vraag me dan toch altijd heel even af of we misschien een ruzie hebben gehad die ik ben vergeten.)
Ik ga dus voor ‘groetjes’. Maar als de ander al ‘liefs’ heeft gezegd voelt dat toch een beetje als een statement. Alsof ik die ander op zijn vingers tik omdat hij te amicaal is geweest, terwijl dat helemaal niet de bedoeling is. Ik vind het niet erg om liefs te kríjgen, ik gééf ze alleen niet zomaar. Als ik ze wel teruggeef voel ik me hypocriet én ben ik bang dat het mijn impresariaat gaat opvallen dat ik normaal altijd ‘groetjes’ doe en nu zij ‘liefs’ doen ineens ook met ‘liefs’ aan kom zetten. Hoe nep kun je zijn? En wat doe ik dan de volgende keer? Als je teruggaat naar ‘groetjes’ lijkt de stemming enorm te zijn bekoeld.
Ik besluit voor een compromis te gaan en typ ‘groetjes!’ terug. Met uitroepteken. Hopelijk is de overgang terug naar ‘groetjes’ nu nog wel mogelijk de volgende keer.