Gisteren zei mijn vriend ineens: we gaan zo even naar een terrasje. Hij zei dat vrij stellig, alsof het al een feit was, alsof hij zei: het gaat zo regenen. Ik voelde hoe mijn hele lichaam ‘nee’ zei, want een terrasje zat niet in mijn planning. Terwijl ik een tijdje geleden zelf heb aangegeven dat ik het zo fijn vind als hij soms bepaalt wat we gaan doen.
Ik hou er überhaupt van als andere mensen ‘het zeggen’. Ik knap ook op als mijn pianoleraar een nummer heeft uitgekozen en ik dat gewoon moet spelen, of als er een wandelroute staat aangegeven en ik die gewoon moet volgen.
Dus zei ik ook ‘ja’ tegen het terrasje, ondanks mijn lichaam. En daarna was het heerlijk en had hij dus gelijk. Maar zelfs dat vond ik even niet erg, vanaf dat terrasje bezien.