Naar bed met Ronnie

Dat ik me hoogst ongemakkelijk voel als iedereen om mij heen over neuken en hoeren praat. Dan verveel ik me. Met hoeren heb ik sowieso niks, nooit gehad ook. Met neuken wel meer, maar niet met het opscheppen erover. Dat doet me meteen aan de middelbare school denken, terwijl daar toen ook heus niet dagelijks over werd opgeschept. Maar het was wel een thema.

Ik weet nog welk meisje uit mijn klas het als eerste had gedaan. Dat wist iedereen. Met Ronnie van de Mavo. Daar schepte ze ook over op, maar indirect, door te zeggen: Ik heb er nu wel spijt van hoor, je kunt er beter mee wachten. Een hele slimme VWO-achtige manier van opscheppen, want zo had ze een aanleiding om het steeds te vertellen. Ze wilde ons zogenaamd behoeden. Het is een beetje als zeggen dat de hele dag sjans hebben op den duur ook gaat vervelen, of dat rijk zijn gedoe is, en bekend zijn heus geen pretje. Maar dan heb je het wel gezegd. Alleen als je bekend bent hoef je dat als het goed is niet te vertellen, anders is er toch ergens iets misgegaan.

Ik ben benieuwd of het meisje uit mijn klas nu nog steeds met Ronnie is, ze hadden wel meteen verkering toen, ondanks de spijt. Inmiddels is het denk ik niet meer iets om over op te scheppen.

Door liedjes heen praten

Als we in een café zijn en iemand gaat opeens liedjes zingen, vind ik dat op zich prima maar dan wil ik er wel gewoon doorheen kunnen praten. Alleen liedjes is me te saai. Daarom heb ik het eigenlijk liever Engelstalig, want in het Nederlands door een Nederlandstalig liedje heen praten voelt zo bruut.

Opblijven

Hoe weet ik nou of ik wel of niet op mag blijven en wanneer? Hoe breng ik daar systeem in aan? Ik probeer het vaak, maar ik hou ze nooit lang vol. Voortaan ga ik elke ochtend om 8 uur op, behalve als ik moet optreden. Voortaan werk ik in sessies van 3 kwartier. Voortaan mag ik ’s avonds iets leuks doen als ik overdag heb geschreven.

Ik heb de discipline wel om mijn systemen vol te houden, maar na een paar dagen zie ik het nut er meestal niet meer van in. Ik ben erg moe nu, dus hoezo zou ik morgen om 8 uur opstaan? Ik heb zin om te werken vandaag, dus geen reden om dat in sessies op te delen of vanavond vrij te nemen.

Het probleem is denk ik dat ik te vaak evalueer. Een organisatie voert een verandering door en kijkt het dan een jaartje aan. Ik één dag, of 3 kwartier. Omdat alles dan vaak alweer anders voelt blijf ik bijstellen en besteed ik uiteindelijk heel veel tijd aan de systemen. Misschien is dat wel hun belangrijkste functie: dat ik ook regelmatig vergader, net als mensen met echte banen, maar dan met mezelf. Geen jaargesprek maar een uurgesprek.