%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat ik erkenning wil voor al mijn muggenbulten en dat vervolgens heel sneu vind van mezelf en dan weer erkenning wil voor het feit dat ik een sneu iemand ben. Dat ik daardoor heel boos word op mezelf en daarna weer erkenning wil voor het feit dat ik zo streng ben voor mezelf.
Dat mijn vriend denk ik liever gewoon even bij mijn muggenbulten stil had gestaan.
Dat de vrouwen op het strandje die topless aan het zonnen waren zich daar toch voor leken te schamen. Elke keer als ze zich omdraaiden of opstonden deden ze snel hun arm voor hun borsten of draaiden ze zich met hun rug naar de mensen toe.
Dat ik me voornam om dat niet te doen toen ik mijn bovenstukje uittrok, om gewoon precies zo te bewegen als normaal maar dan met blote borsten. Dat lukte wel, maar voelde toch een beetje showerig. Alsof ik demonstratief opstond om mijn borsten te laten zien, en andere mensen tegen elkaar zouden zeggen: hoezo draait zij zich zo vaak om?
Er zit gewoon niet zo veel tussenin, tussen showen en schamen.
Dat er nadat ik had opgetreden in het voorprogramma van iemand anders een man naar me toe kwam die zei: ‘Jij was ook wel leuk, hoor’. Dat het me nog wel lukte om daar ‘dankjewel’ op te zeggen, maar dat het gesprek daarna vrij stug verliep.