top of page
Brandnetels (c) Anne van Zantwijk_header.jpg

Hoge verwachtingen

Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.

Dat we op vakantie waren en boodschappen gingen doen op de zaterdag voor Pinksteren. In Frankrijk zijn de winkels dan ook echt dicht, daar piept geen Albert Heijn doorheen. Dat we veel moesten halen omdat we dus pas dinsdag weer naar de winkel zouden kunnen. Dat ik toen voor de grap tegen mijn vriend zei: ‘En dan gaan we daarna donderdag weer, en dan zaterdag, laten we alvast even een boodschappenplanning maken voor de hele vakantie.’

Dat mijn vriend daar helemaal niet om moest lachen, omdat hij niet doorhad dat het een grapje was. Dat ik toen toch geschokt was over mezelf, blijkbaar kom ik door het jaar heen zo over dat hij geloofde dat ik dit had kunnen menen.

Dat ik in de trein zat, en er schuin tegenover mij een jongen van een jaar of tien zat die moest kotsen. Dat ik eigenlijk heel graag ergens anders wilde gaan zitten toen ik dit doorkreeg, omdat ik zowel moeite heb met de geluiden van kotsen als met de geur. Maar dat ik dat toch zielig vond, hij had het al zwaar en dan zou hij ook nog merken dat hij walgelijk is voor zijn omgeving.

Hij onderging het kotsen ook zo gelaten, je zag dat hij dit vaker had gedaan in treinen. Hij leek de misselijkheid volwassener te dragen dan ik, er was geen ontkenning of verzet in hem zoals bij mij altijd tijdens kotsen (dit kun je niet menen! kijk hoe zielig ik ben!) Zijn moeder reikte ondertussen verzachtende spulletjes aan in de trant van doekjes en water. Ze leek er al op voorbereid, had nog net geen washand bij zich.

Maar aangezien hij het zo makkelijk leek te dragen vond ik mezelf uiteindelijk toch zieliger, daar zo in die walm.

Dat onze oude kat nu ook op mensen hun hoofd begint te staan. Niet random hoor, alleen bij ons. Of misschien zou ze het ook gerust bij anderen doen, maar treft ze hen nooit liggend aan.

bottom of page