Dat ik niet geloof in hoogsensitiviteit, maar als het toch bestaat heb ik het denk ik wel. Ik kan er niet tegen als de tv te hard of te zacht staat, dat mikt echt nogal nauw. Ik kan niet werken met muziek op, het eten moet precies zout genoeg zijn. En ik kan er tijdens de seks niet tegen als de baard van mijn vriend mijn gezicht kriebelt, dan heb ik het in een mum van tijd helemaal gehad.
%20Anne%20van%20Zantwijk_header.jpg)
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
Dat iemand zei dat ik mijn horloge af moet doen tijdens mijn optredens, maar mijn pols is daar heel wit. Daarom besloot ik om hem een tijdje aan mijn rechterpols te dragen in plaats van aan mijn linker. Dat dat totaal idioot voelt. Hij lijkt er niet goed te passen, ik krijg hem niet dicht met mijn linkerhand (terwijl ik toch echt links ben), en vervolgens stoot ik er de hele tijd mee tegen de tafel, wat ik nooit had toen hij nog links zat.
Op een gegeven moment ging ik met de hond naar de hei, hij rent dan naast de fiets. En ineens wist ik helemaal niet meer of hij nou altijd links of rechts van mijn fiets rent. Ik dacht rechts, daar ging hij zelf ook heen, maar door dat horloge aan die arm klopte er niks meer van. Alles was uit balans.
Dat ik de zondag een lastige dag vind. Het is de dag van de mogelijkheden, zeg ik altijd (nee hoor, dat zeg ik nu voor het eerst). En ik ben niet zo goed met mogelijkheden. Er zijn simpelweg te veel opties. Ik zou me zeer nuttig kunnen maken in huis, ik zou toch nog iets voor werk kunnen doen en er is altijd nog de aangifte inkomstenbelasting. De hele dag moet ik dat allemaal tegen elkaar afwegen. Dan kijk ik een half uurtje een serie en dient de vraag zich daarna opnieuw aan. Tegen de tijd dat het avond is ga ik mijn hele leven proberen te overzien en lijkt alles nét mis te zijn. De dag van de mogelijkheden verandert zo steevast in de dag van de problemen.