Dat ik in de trein zat, en er schuin tegenover mij een jongen van een jaar of tien zat die moest kotsen. Dat ik eigenlijk heel graag ergens anders wilde gaan zitten toen ik dit doorkreeg, omdat ik zowel moeite heb met de geluiden van kotsen als met de geur. Maar dat ik dat toch zielig vond, hij had het al zwaar en dan zou hij ook nog merken dat hij walgelijk is voor zijn omgeving.
Hij onderging het kotsen ook zo gelaten, je zag dat hij dit vaker had gedaan in treinen. Hij leek de misselijkheid volwassener te dragen dan ik, er was geen ontkenning of verzet in hem zoals bij mij altijd tijdens kotsen (dit kun je niet menen! kijk hoe zielig ik ben!) Zijn moeder reikte ondertussen verzachtende spulletjes aan in de trant van doekjes en water. Ze leek er al op voorbereid, had nog net geen washand bij zich.
Maar aangezien hij het zo makkelijk leek te dragen vond ik mezelf uiteindelijk toch zieliger, daar zo in die walm.