Dat ik mijn mond verbrandde, het eten was zo heet dat ik echt even moest schudden met mijn hoofd en daarna eerst iets scheld-achtigs moest roepen voordat ik er een slok water overheen gooide. Dat ik me daarna wel afvroeg of ik het roepen ook zou hebben gedaan als mijn vriend niet thuis was geweest. Dan loont zoiets eigenlijk niet en kun je beter meteen gaan blussen. Het stomste was nog dat ik heus wel wist dat het te heet was, niet bij voorbaat maar wel toen ik het eenmaal in mijn mond stak, ik voelde dat ik overmoedig was geweest (of dat andere woord waarvan ik nooit precies weet wat het betekent, volgens mij zou dat heel goed hier kunnen: opportunistisch? Nu ik het opzoek blijkt het nergens op te slaan in deze context, wat jammer. Het is zo’n definitie die ik meteen weer vergeet, ik heb het net gelezen en weet nu al niet meer wat het was. Dat zijn mislukte woorden wat mij betreft – net als dat afhankelijk en onafhankelijk echt andersom moeten qua betekenis. Afhankelijk klinkt als sterk, onafhankelijk als wat je niet wilt zijn.). Zodra het in mijn mond zat voelde ik direct dat het te heet was, nog voordat het mijn tong had bereikt. Maar ik had geen zin om het uit te spugen, dat vind ik best een heftige actie, en ook een beetje vies. (En wat doe je er daarna mee? Ga je het daarna dan alsnog in je mond stoppen of los je de boel op met een servet? Hebben we wel servetten in huis?) Dus besloot ik om maar even door te zetten. Waarna ik dus ging schudden en vloeken en blussen.
Daarna legde ik aan mijn vriend uit dat het in zekere zin een keuze was geweest, om mijn bek te branden.