Als ik geen zin heb om met vrienden van vroeger af te spreken maar de afspraak staat al, wil ik zéker niet met ze uit eten. Uit eten gaan vind ik heel leuk, je zou kunnen zeggen dat het verzachtend werkt. Maar ik vind dat dan alleen maar extra zonde. Beter nu even doorbijten bij die vrienden thuis met niet al te lekker eten en dan later een keer met de enige juiste persoon in een goed restaurant. Liever een 10 en een 3 halen dan twee keer een 5.
Soms heb ik ruzie gehad met mijn vriend en dan is het net weer opgelost maar de stemming is nog niet echt zo van ‘wat ben ik toch blij met je, ik kan me niet voorstellen dat ik ooit bij iemand anders zou willen zijn’. Dat duurt altijd nog even. Als we dan eigenlijk uit eten zouden gaan, wil ik dat cancelen. Omdat ik dat zonde vind van de potentie van het etentje. Maar door niet te gaan dramatiseer ik de situatie, dat besef ik ook wel. ‘We hadden zo’n enorme ruzie dat we ook niet meer uit eten zijn gegaan’, zeg je dan achteraf. Terwijl het helemaal geen enorme ruzie was. ‘We hadden net ruzie gehad, niet heel erg, maar wel dusdanig erg dat we niet uit eten zijn gegaan.’ Dat klinkt helemaal alsof er een scheiding op handen is, ‘dusdanig erg’, omdat je het al formeel gaat beschrijven en dus extra afstand van de betreffende manspersoon hebt genomen. Of hij zou zeggen: ‘We hadden een klein beetje ruzie, niet heel erg, maar toen vond Janneke het zonde van het geld om dan uit eten te gaan. Dus toen hebben we thuis bloemkool gegeten’. Dan verwacht je ook een scheiding, maar meer omdat je denkt: waarom blijft die man bij haar?
Commentaires