Dat ik de trap ging schilderen, en daarom de oude trapmatjes verwijderde. Dat ik ze net weg wilde gooien toen ik me realiseerde dat onze kat daar altijd zo graag haar nagels aan krabt, en ik dat misschien wel uit zou kunnen buiten. Dat ik er toen een paar op de krabpaal plakte met dubbelzijdig tape, in de hoop dat ze onze nieuwe trapmatjes straks met rust zou laten en deze zou gebruiken. Dat ik vervolgens besloot af te wachten tot ze ze zelf ontdekte, want als ik haar op iets nieuws zet werkt dat meestal averechts. Ze houdt er namelijk niet van om opgetild worden, dus dan associeert ze het matje daarna louter met ellende.
Maar dat ik dat afwachten vervolgens toch niet volhield. Dus pakte ik haar op en zette ik haar op zo’n matje. Dat ze er toen inderdaad snel weer af sprong, maar niet nadat ze eerst even haar nagels aan het matje had gescherpt. Dat dat voelde als een overwinning op de hele kat als diersoort.