Foyer

Dat je je altijd maar moet verhouden ten opzichte van andere mensen, ook na een optreden. Als ik dan de foyer in loop en ik zie mijn publiek, sla ik meestal mijn ogen neer. Want als ik ze aankijk heb ik het gevoel dat het lijkt alsof ik vind dat ze mij een compliment moeten gaan geven. En ik hou wel van complimenten, maar als ik ze zelf afdwing tellen ze niet. En als ik niet weet of ik ze zelf heb afgedwongen tellen ze dus sowieso ook niet, en dat is eigenlijk zonde van de eventuele oprechte complimenten die mij altijd erg goed doen.

Naast dat ik de mensen niet aan durf te kijken, durf ik ook niet al te vrolijk te kijken. Want dan lijk ik nogal content met mezelf en dat is arrogant. Dus meestal probeer ik neutraal te kijken én oogcontact te vermijden. Maar ik weet inmiddels ook dat mijn neutrale blik nogal ongelukkig overkomt, en dan ben ik bang dat de mensen daardoor gaan denken: het was eigenlijk ook niet zo heel goed. Terwijl het wel goed was. Dat ik mijn eigen potentiële complimenten weer eens om zeep help met mijn neutrale blik.