Dat ik een bruisbal met glitters had en op het punt stond om die in bad te doen. Dat ik er al een beetje tegenop zag, omdat ik dacht: waar blijven die glitters dan na afloop? Maar ik wist ook niet wat ik anders met dat ding moest. Ik kon wel eerst een andere bruisbal nemen – ik had er meerdere – maar dat is natuurlijk alleen maar uitstel van het probleem. Dus deed ik hem toch in bad.
Dat ik daarna helemaal onder de glitters zat. En niet alleen ik, ook mijn handdoek, mijn kleren, de bank en het dekbed. Ik voelde me een soort kleuter, terwijl die heus niet altijd onder de glitters zitten. Maar ik denk dat ik me zo voelde omdat ik bang was dat mensen dachten dat ik het expres had gedaan, dat ik het leuk vond om glitters op mijn armen en mijn gezicht te hebben. En dat past wel bij kleuters. Het zat ook zo gelijkmatig overal, dat het zeker een bewuste keuze leek.
Inmiddels dunnen de glitters langzaam uit, ik vind er nog af en toe een op mijn gezicht, een groepje van tien op het dekbed, een paar op mijn vriend. Ik word minder en minder kleuter. Ik kijk al uit naar de dag dat het er nog maar één is. Dat iedereen mij eindelijk weer aanziet voor wat ik ben: iemand die per ongeluk een glitter op zich heeft gekregen.