Dat ik een afspraak had in een gordijnwinkel, omdat het de tijd was waarin je alleen nog mocht winkelen op afspraak. Dat ik bij binnenkomst direct al zag dat wat ze daar hadden mijn smaak niet was: veel te bonte kleuren en patronen. En het was dan wel fairtrade, maar niet eens biologisch katoen, dus dan was het de lelijkheid wat mij betreft ook niet waard.
Dat mijn afspraak officieel een half uur duurde, ik nam hun kostbare tijd in beslag, waardoor ik me toch verplicht voelde om nog een paar keer op en neer te lopen in die winkel. Dat die verkoopster intussen ook nog achter mij aan bleef lopen, en ik daarom toch maar af en toe een stof aanwees en zei: deze is ook mooi. Dat ik wel probeerde daarbij de stoffen te kiezen die ik het minst lelijk vond, zodat het zo min mogelijk op liegen leek. Dat was nog best moeilijk, want de meeste stoffen stonden me echt tegen.
Dat ik inmiddels al een kwartier had volgemaakt en daarom op zich wel weg mocht van mezelf, maar dat die vrouw toen begon over staaltjes meenemen. Ze had precies onthouden welke stoffen ik had aangewezen en begon al bijna te knippen. Dat ik toen wel echt een grens voelde en zei: dat is niet nodig hoor, ik onthoud ze wel.
Dat ik winkelen zonder afspraak nu wel veel meer ben gaan waarderen.