Dat mijn vriend en ik vannacht allebei wakker lagen, geen idee waarom. Dat we het toen over mijn mislukte hamsterpoging hadden. Ik was wel met speciaal de auto naar de winkel geweest om extra in te slaan, maar vervolgens had ik geen idee gehad wat ik moest pakken. Ik wilde geen dingen meenemen die ik normaal niet eet, aangezien mijn angst waarschijnlijk overdreven was. Uiteindelijk ging ik met een paar potjes naar huis, het had makkelijk op de fiets gekund.
Dat mijn vriend mij gelukkig volledig begreep. Ja, zei hij, en hoe moet je nú weten wat je volgende week wil eten? Dat ik me door die opmerking realiseerde dat we mentaal nog niet helemaal in de noodtoestand zitten. En toen herinnerde ik me ineens dat ik ook nog vol had gezeten op het moment dat ik naar de winkel ging. Dan haal ik altijd minder, omdat ik me niet kan voorstellen ooit weer honger te krijgen.
Dat we toen besloten dat het al een hele prestatie was dat ik überhaupt iets had gekocht.