Dat er laatst een hommel op ons tuinhek zat waar het niet goed mee ging. Tenminste, dat leidde ik af uit het feit dat hij te lang bleef zitten voor een hommel. Als je me op de man af zou vragen wat de blijven-zit-tijd van gezonde hommels is, zou ik het niet weten, maar dit was echt te lang. Dat het me ook deed denken aan het lieveheersbeestje van een aantal weken ervoor, dat zat eerst ook gezellig op het hek, vlak bij de klink. In het begin deed ik nog extra voorzichtig als ik door het poortje ging, maar later vergat ik het en bleek hij door diezelfde klink te zijn geplet.
Hij zat helemaal plat op het hekje, alsof iemand er een educatieve sticker op geplakt had om aan kinderen, die inderdaad ongeveer die hoogte hebben met hun ogen (dat ligt er natuurlijk aan welke kinderen, maar ga even uit van het prototype kind), te laten zien wat een lieveheersbeestje is. Ik denk wel dat het prototype kind daar al te oud voor is en zich dus ergert aan die sticker – ma-ham, dat weet ik toch al lang. Het lieveheersbeestje had dus lager moeten sterven om na zijn dood nog van nut te zijn. Maar dan was hij nooit zo plat geworden, want daar zat geen klink.