Dat ik op moest treden in een tent op een festival en me probeerde te concentreren in mijn ‘kleedkamer’ (het was een beetje een aftands hokje), maar dat er toen steeds behoeftige vrijwilligers binnenkwamen. Zij hadden het festival namelijk georganiseerd en wilden dat heel graag vertellen. Ze wilden ook toelichten wie de soep had gemaakt, wie er verantwoordelijk was geweest voor het halen van het brood en wie de salade voor zijn rekening had genomen. Ik dacht me er even makkelijk vanaf te maken door ze gewoon meteen te geven wat ze wilden, dus zei ik: ‘Wat leuk dat jullie dit allemaal organiseren.’ Maar daarmee was de kous niet af. ‘Ja’, zeiden ze, ‘het is namelijk wel erg veel werk, ook de aankleding. We zijn al vanaf 12 uur vanmiddag in touw.’ Toen gaf ik het op.
Het waren ook zo veel vrijwilligers, en ze leken allemaal op elkaar. Hun namen waren ook vrij generiek, gewoon Els en Loes en dergelijke. Voor mij voelde het eigenlijk alsof dezelfde vrijwilliger steeds opnieuw binnenkwam en zich alweer kwam voorstellen. En ondertussen alleen maar behoeftiger werd.
Comentarios