Dat ik vannacht in bed mijn sokken uitdeed, maar ze er niet uit gooide zoals normaal. Ik liet ze onderin liggen en hield ze vast met mijn voeten. Dat dat me ineens deed denken aan dat sommige kinderen vroeger een lapje hadden, geen knuffel maar een lapje. Ik had alleen knuffels, ik had zelfs een heel knuffelmuseum als ik ze allemaal bij elkaar zette, maar een lapje heb ik nooit gehad. Het lapje had geen naam, maar het moest wel precies dat lapje zijn. En het enige wat ze er eigenlijk mee deden, was het in hun hand geklemd houden tijdens het duimen. Dan deed het me altijd aan een zakdoek denken, alsof ze het daarom alvast bij hun neus in de buurt hielden. Maar ik voelde toen ook al wel aan dat ik dat beter niet kon zeggen. Hadden die ouders geen geld voor knuffels? Of leken hun kinderen op katten, waren ze blijer met papa’s zakdoek dan met duur gekocht speelgoed, zoals katten liever een elastiekje hebben dan een stoffen muis met veren?
Ik heb het lapje nooit begrepen, totdat ik vannacht mijn sokken zo lekker vast had met mijn tenen.