Dat het me gisteren opviel dat ik nog steeds verbaasd ‘hoi’ zeg als ik in mijn woonplaats iemand tegenkom die ik ken. Ik woon hier nu 8 jaar, en in het begin was die verbazing logisch. Ik weet nog hoe ik alleen de makelaar kende en heel blij was toen ik haar ineens bij de Albert Heijn zag: ik had een bekende gezien, dus nu woonde ik hier echt. Maar inmiddels kom ik doorlopend mensen tegen. Vijftigjarige mannen van de tennis die ook een hond blijken te hebben, zeventigjarige vrouwen van de schilderles op de markt, mindfulnessvrouwen op de fiets, buren in mijn eigen straat en soms zelfs vriendinnen op het station. Misschien wordt het tijd om de verbazing bij mijn ‘hoi’ weg te laten.
top of page
Hoge verwachtingen
Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.
bottom of page
Comentários