Ontheemd

Dat ik met de trein op weg was naar een optreden in Assen, maar er in Zwolle achter kwam dat de hele boel was afgelast. Dat ik toen de trein terug maar nam. Dat ik niet wist wat ik er nou allemaal van moest denken, ik kon me even niets voorstellen bij de komende weken.

Dat mijn moeder mij toen appte om te zeggen dat er die avond een leuke film op tv was die ik misschien zou kunnen kijken. Maar ik kon helemaal nog niet voelen of ik daar wel zin in had. Dat een vriendin mij toen ook nog appte met het voorstel om de volgende dag wat af te spreken (dat mocht toen nog), maar ik daar ook even geen beslissing over kon nemen. Dat ik dat dus aan haar stuurde en ze toen vroeg: ‘O jee, voel je je zo rot?’ Maar ik voelde me niet rót, ik was ontheemd.

Het deed me nog het meest denken aan wanneer je op vakantie gaat en de eerste avond in het donker aankomt. Dan zit je daar in dat huisje, geen idee waar je precies beland bent, en vooral ook waarom. In dat geval heb je er ook nog zelf voor gekozen, wat op dat moment volslagen onverstandig voelt, waardoor je je eigen keuzes ook niet meer begrijpt en nog verder ontheemd raakt. Dat gebeurde nu gelukkig niet; dit was overmacht.

Dat mijn trein terug toen een technische storing bleek te hebben, waardoor we meer dan een uur stilstonden in een weiland vlakbij Amersfoort. Dat dat precies bleek te zijn wat ik nodig had. Toen ik eenmaal thuis was, was ik er weer.