Dat ik het moment nog weet waarop mijn huis veranderde van iets waarin je leeft in een project.
Ik had nog maar een klein kamertje en het huishouden deed ik niet. Tenminste, ik deed wel boodschappen als ik honger had en ik haalde een doekje over de tafel als ik hem vies vond, maar het waren geen taken die moesten gebeuren, niet structureel. Totdat er een vriendin langskwam die vroeg waarom ik de vloerbedekking niet had gestofzuigd. Daar had ik nooit over nagedacht, er lagen wel dingetjes op maar aangezien ik er alleen maar op liep zag ik daar geen probleem in.
Sinds die dag kan ik nog wel weigeren te stofzuigen als er bezoek komt, maar voelt dat altijd als een statement. Sterker nog, inmiddels heb ik zelf ook vaak het gevoel dat ik dingen aan mijn huis moet doen, bezoek of niet. En loop ik altijd chronisch achter.
Het is ze dus gelukt, om mij mijn huis als een reeks taken te laten zien.